Kiedy skończyłam sześć lat stało się coś, co zupełnie odmieniło całe moje życie: urodziła się moja siostra.
Do jej pojawienia się na świecie moje maleńkie „ja”, samo z siebie, stanowiło dla mnie środek wszechświata. Wydawało mi się, że mama, i niania, i nasze ciasne mieszkanko - że wszystko to istnieje wyłącznie z mojego powodu. Oczywiście nie potrafiłam pomyśleć tego słowami, ale właśnie tak przyjmowałam świat. Mama była dla mnie absolutnie „wszystkim”. Nie wyobrażałam sobie życia bez niej. Instynktownie potrzebowałam jej fizycznej bliskości i jej miłości, jak powietrza, jedzenia i snu. I tej miłości i maminych pieszczot wystarczało mi, bo innych nie znałam. Jednakże mama, choć oczywiście mnie kochała, w czasie gdy przyszłam na świat była jeszcze przepełniona swoim osobistym dramatem z ojcem, swoim młodym życiem, tak że ja zajmowałam w jej duszy miejsce w drugim rzędzie. A siostra - może „dzięki” swojej chorowitości, trwodze o jej życie, którą wzbudzała - zajęła od razu najważniejsze miejsce w matczynym sercu. Mama pokochała ją gorąco, dosłownie nie mogła się nią nacieszyć; i nagle moim wrażliwym dziecięcym sercem zrozumiałam jaka może być prawdziwa miłość matki i poczułam że ja tej miłości nie mam, że muszę zadowalać się resztkami. Nie doznawałam krzywd, nie karano mnie, a tylko - odsuwano. Cały czas czułam się niepotrzebna: nie było dla mnie miejsca w maminych objęciach, bo były ciągle zajęte przez siostrzyczkę. Cały czas słyszałam słowa: „jesteś większa, ustąp, oddaj, usuń się, odejdź…”
Tak czy inaczej, w życiu, jak każdemu, przyszło mi widzieć wiele smutku: traciłam bliskich, broniłam drogich mi uczuć, ale tych pierwszych lekcji smutku, tęsknoty i samotności, których doświadczyło moje siedmioletnie serce, nigdy nie zapomnę.