Przywykliśmy już do splendoru południowo-wschodniej, dwudziestej szóstej dzielnicy Londynu - para aktorska Kelly Brook i Jason Statham miała tutaj mieszkanie nad gabinetem dentystycznym. Gdy pod obcasami Anouski Hempel zachrzęścił spękany beton z potłuczonej nawierzchni parkingu przed moim domem, przed oczami wyobraźni nieodparcie migały mi zdjęcia publikowane w magazynach ilustrowanych okresu drugiej wojny światowej przedstawiające parę królewską odwiedzającą zgliszcza zbombardowanych przez hitlerowców domów. Anouska Hempel przybyła jednak z inną misją do tego skromnego kwartału mojej peryferyjnej dzielnicy niż wyrażenie współczucia. Pani Hempel - kobieta, która stworzyła hotel butikowy zanim jakikolwiek hotel na świecie nosił taką nazwę - przyjechała, aby podzielić się ze mną odpowiedzią na pytanie, na które, wnioskując na podstawie rozkładówek pism wnętrzarskich oraz zniecierpliwionych zapytań na forach internetowych dla majsterkowiczów, odpowiedzi szuka połowa zdesperowanych właścicieli nieruchomości na półkuli zachodniej, a mianowicie - jak nadać zwykłemu mieszkaniu wygląd i atmosferę pięciogwiazdkowego hotelu z pokojami za 4000 zł za noc. W tym przypadku przebudowa à la Anouska Hempel wymaga przekształcenia skromnego mieszkania wydzielonego ze środkowej kondygnacji dwupiętrowego bliźniaka w stylu wiktoriańskim.

- Mógłbyś to zrobić - rzuciła rozglądając się po kuchni. - Każdy może to zrobić. Bez problemu. Właściwie nie ma powodów, dlaczego nie. Należy jednak zachować ciągłość pomiędzy pomieszczeniami. W całym projekcie musi być widoczna spójna wizja. Patrząc z nostalgią przez okno na schody pożarowe dodała - oczywiście będziesz musiał kupić też dom obok. To żart. Tak sądzę.

...

Warto jednak na chwilkę się zatrzymać nad osobliwością tego odruchu. Pokój w hotelu to pokój osoby chorej na amnezję. Czulibyśmy się nieswojo w pokoju hotelowym pełnym śladów poprzedniego lokatora. Szczególnie, gdy zdamy sobie sprawę z tego, że wielu z nas właśnie w hotelu robi rzeczy, których nie robi się w domowych pieleszach. Chcielibyśmy, aby nasz pokój był wysprzątany tak, jakby właśnie z hotelowego łóżka zabrano zwłoki (w niektórych przypadkach faktycznie tak jest). Wnętrze domu ucieleśnia zupełnie odwrotną ideę - dom jest składnicą pamięci i wspomnień. Historię mieszkańców domu uwiecznia się na fotografiach, które ustawia się na kominku, przedstawia na obrazach wiszących na ścianach. Jej świadkiem są książki poustawiane na pułkach. Jeśli pokoje mogłyby mówić, te hotelowe milczałyby z uśmieszkiem na twarzy jak pacjenci po lobotomii lub wytypowani psychopaci.